Tumbalik.

Check-up Time: 2:48am

Matagal na panahon na din ang ipinaghintay ko buhat ng huli kong maramdaman ng mainit na mga palad na dumampi sa aking pisngi. Halos di ko na matandaan kung ilang araw, linggo, buwan o taon na ang lumipas.

Nasa gunita ko pa ang mga panahon na nakatayo ako sa tarangkahan ng aking silid o tulala sa durungawan. Umaasa na masisilayan ko muli ang mata na nagbibigay sa akin ng kaligayahan, ang ngiti na nag bibigay sa akin ng buhay ang boses na nagsisilbing musika sa aking tenga subalit ako ay na bigo.

Mahabang panahon din na nanatiling buhay ang pag-asa sa aking puso na muli, ikaw ay kakatok sa harap ng aking pinto at iyong tatawagin ang aking pangalan na puno ng paglalambing, subalit nanatili lamang itong pantasya, marahil ito ay dala ng aking pananabik sa iyo.

Madalas kong silipin ang lalagyanan ng mga liham, umaasa ako na baka may liham ako mula sayo na nagku-kwento at magsasabi kung ano na ang nagyari sayo subalit maging ang lalagyanan ay tulad ko rin na nananabik sa balita na galing sa iyo.

Hindi na mabilang ang mga gabi na hindi ako dalawin ng antok dahil sa pag-a-alala ko sa iyo, hindi na mabilang ang mga panahon na kasabay ko na lumuluha ang langit dahil sa kalungkutan, hindi na mabilang ang mga malalamig na gabi na nasabik akong hagkan ka at hindi na din mabilang ang mga importanteng araw natin na ako lamang ang gumugunita.

Panahon ang tumulong sa akin na maging matatag. Buwan ang nag mulat sa akin sa katotohanan. Oras  ang tumulong sa akin para asikasuhin ang sarili ko at natutunan ko na mahalin ang kabuohan ko bawat minuto.

Ilan nga ba ang dumamay? gaano nga ba kadami ang sumaklolo? mabibilang ko nga ba ang mga nag-alala sa akin? maliit o malaki man ang kanilang naitulong lubos pa rin akong natuwa dahil sa unti unti ay nakabangon ako sa labis na pighati na pilit akong nilalamon.

Maliliit na hakbang upang matanggap ang mga naganap. Normal na mga habang para makisabay sa pagbabago. Mabilis na hakbang para sa paglimot at mas mabilis pa na mga hakbang patungo sa nalalapit ko ng kaligayahan.

Bumalik na ang ngiti sa aking mga labi, Puno na ulit ng buhay ang aking mga mata, masigla na ulit ang aking katawan, masayahin ng muli ang aking pagkatao pero sa hindi inaasahang dahilan, ako ay nabigla sa aking nabanaag.

Hindi ako binibiro ni tadhana, hindi din ako niloloko ni pagkakataon. Gusto kong magalit sa kanila subalit maging ako ay walang kakayahang makipagtunggali sa kanila. Ang tanging magagawa ko na lamang ngayon ay manalig...

Tandaan, sa panahon ng kalungkutan: Pa-check up ka sa adik para lumabas ang saltik...

God Bless!