Politician ka daw?

Check-up time: 11:38 pm

Politician ka ba?

PURO ka kasi SALITA, PURO ka DADA WALA NAMANG GAWA...

The original pick-up line came from Senyora Santibañez's (@DonyaAngelica) twitter account. I just added the last line to put more emotions on this pick-up line... May pinagdadaanan lungs...

(credit to the owner of the cartoon pic)

- #Yamot #Asar #Badtip #Banas -

Now Playing: Kundiman (ikalawang bahagi)

1:47pm (sok)

Bago ko po ituloy ang kwento ko ay nais ko po munang pasalamatan ang mga bagong tambay sa asylum ni Rix... Maraming salaman po

Xan Gerna

at kay

Yccos

Para po sa mga di nakasubaybay sa unang bahagi ito po ang link nya Now Playing: Kundiman

Ang pagpapatuloy....

Nabigyan ako ng isang malaking oportunidad na makapag-ibang bansa dahil sa ako ang napiling ipadala sa ibang bansa para Maging kinatawan sa pag-aaral ang istratehiya ng sister company namin upang iyon na ang sundin namin sa Pilipinas.

"Wag kang mag-alala sandali lang ang dalawang taon, isa pa para sa atin iyon" Sabi ko kay Meg.

Ngumiti si Meg at hinawakan ang mga pisngi ko, "Naiintindihan ko iyon, basta magiingat ka doon ha. Mahal na mahal kita" Isang mahigpit na yakap ang naging sagot ko kay Meg.

Mahirap ang araw araw ay sa chat at sa telepono mo lang makakausap ang taong dati ay lagi mong kaharap. Gayun pa man ay naging maayos naman ang set-up namin ni Meg. Madalas ay inaabot kami ng lagpas 3 oras na magkausap lalo na kapag pareho kaming walang pasok at may okasyon. ngunit naging Mapaglaro talaga ang tadhana, dahils sa di inaasahang pangyayari ay nakagawa ako ng kasalanan kay Meg, isang bagay na nagpabago ng takbo ng buhay ko.


Si Ruth ang nag-i-isang babae sa grupo namin. Masmatangkad ako sa kanya, Maputi at medyo singkit ang mga mata nya na may bukod na hanggang balikat. Katamtaman ang pangangatawan at medyo kilos lalaki subalit kahit ganun ang kilos nya ay di mo sasabihing may pusong lalaki ito dahil sa meron syang Nobyo. Ilang araw bago ang nakatakdang selebresyon ng aming grupo dahil sa matagumpay ang aming pagsasanay ay naging matamlay si Ruth. Di masyado nakikihalubilo sa amin ay walang ganang makipag biruan sa mga kasamahan namin. Di namin inusisa kung ano ang problema hanggang sa sya na mismo ang nagsabi ng pinagdadaanan nya. Di sila masyadong nagkakaintindihan ng nobyo nya kaya naman naging tahimik ito dahil sa apektado sya sa alitan nila bagay na nirespeto namin kaya hinayaan na lang namin sya kung ano ang gusto niyang gawin.

Dumating ang araw ng selebrasyon na pinakahihintay namin lahat ay nagsasaya maliban kay Ruth. Nilapitan ko sya at tinanong kung ayos lang sya, nakita ko na basa ang medyo mugto ang mga mata nya, halatang katatapos lang niyang magbuhos ng sama ng kaloob na kinikimkim niya. Napag-alaman ko na naghiwalay na si Ruth sa kanyang nobyo. Wala mang gana at sumama na lang si Ruth sa amin kahit na madalas ay wala ito sa sarili. Inabutan si Ruth ng isa sa mga kasamahan namin ng isang basong alak dahil sa may pinagdadaanan ay malakas ang loob ni Ruth na uminon dahil iniisip niya na kaya nitong tulungan sya na kalimutan ang sakit na nararamdaman nya. Madaming nainom si Ruth kaya namin si nakakapagtakang susuray-suray syang naglalakad sa pasilyo.

Pasado ala-una na ng umaga ng magkayayaan kami umuwi. Dahil sa hindi na kaya ni Ruth ang umuwi mag-isa ay nagprisinta na ako na ihatid sya. tatlong pung minuto ang layo ng opisina namin sa bahay ni Ruth. Pagdating ng bahay ay nagalok si Ruth na magkape pero tumanggi ako. Dahil sa hilo ay muntik na itong bumagsak nung papasok na kami sa bahay nya, buti na lang at nasalo ko sya. Dinala ko na lang sya sa silid nya para ihiga. ng marating namin ang kama ay nagulat ako ng yakapin ako ng mahigpit ni Ruth. Pinilit kung kumawala ngunit di bumitaw si Ruth. Mas ikinagulat ko ng mga sumunod na nangyari. Naging mapangahas sya at halikan ang mga labi ko. Tumagal ang halik na iyon, hanggang sa di ko namalayan na gumaganti na din ako sa mga halik ni nya. Maya maya pa ay Unti-unti ng nawawala ang mga saplot namin sa katawan. Bagamat nasa impluwensya ng alak ay kumikilos ang katawan ko ayon sa gusto ng isip ko. Dumating na ang oras na alam kong handa na si Ruth na tanggapin ang pagkalalaki ko. Banayad kong naipasok ang pagka-lalaki ko kay Ruth at tinanggap nya ito. Noong una ay marahan lamang ang mga ulos na  ginagawa ko hanggang sa bumibilis ng paunti-unti. Sinasalubong ni Ruth ang mga ulos na ito. Naghalo na ata ang pawis at laway sa  aming mga katawan. Iba ang sensasyon na nararamdaman ko bawat indayog ng balakang ko patungo kay Ruth. Ito ba ang epekto ng alak? nalilito man, ay iwinaglit ko na ito sa aking isip ay itinuon ko ang atensyon ko sa paghugot at pagbaon kay Ruth. Halos sabay naming narating ang rurok ng kaligayahan. Matapos nito ay kapwa kami natulog ng walang mga saplot.

Tanghali na ng magising ako na katabi si Ruth, di na ako nagulat dahil sa malinaw sa aking alala ang mga nangyari at alam ko rin na mas malinaw pa sa sinag ng araw na sumilaw sa aking mga mata ang nagawa kong pangkakamali kay Meg. Nagtatalo ang isip ko kung sasabihin ko sa kanya o hindi ang nangyari. Natatakot ako. Gagawin ko na sanang lihim ito pero siningil ako ng kasalanan ko.

Rrriiinnngggg.........

"Di ba sinabi ko sayo wag mo na akong tawagan?"

"Rey, buntis ako.... I'm 10 weeks pregnant"

"Huh? hindi totoo yan? sinungaling ka Ruth!"


Pagkasabi nito ay ibinaba ko ang telepono. Ilang beses pang sinubukan akong kausapin ni Ruth pero di ko na ulit sinagot ang cellphone ko.

Di ko alam kung ano ang gagawin ko, di ko alam kung paano sasabihin kay Meg ang ng yari. Nang sa hindi inaasahang pagkakataon ay pumunta si Ruth sa tinutuluyan ko. Hindi pa gaanong halata ang paglaki ng tyan nya. Gusto ko man syang pagsarhan ng pinto subalit nagmakaawa sya sa akin. Malaki ang kasalanan ko kay Meg pero naisip ko na di rin kasalanan ng bata ang mga nangyari kaya karapatan nya na kilalanin ko sya.

Rrriiinnngggg.........

"Rey, kamusta na mahal ko? medyo matagal kang di nakatawag ha? abala ka siguro masyado noh?" May tono ng pagkasabik na sabi ng kausap ko sa kabilang linya.

"Meg, uuwi na ako, 2 araw mula ngayon. Maari ba tayong magkita sa tambayan natin?" ang naging tugon ko.

"Oo naman mahal ko, nasasabik na akong makita ka."

"Maraming salamat Meg, Mahal na mahal kita".

"Rey napakaseryoso mo, pero mahal na mahal din kita. O magiingat ka ha"

Maaga akong nakarating sa tambayan namin. Panay ang tagas ng mga butil ng pawis sa noo ko. Malamig ang mga palad ko ay kahit di ko nakikita ang sarili ko alam kong halos namumutla na ako.

"Kamusta na mahal ko" ang maligayang sabi ni Meg sabay yakap sa akin ng may pagkasabik. 

Ginantihan ko ito. Matapos ang kamustahan sa isa't isa ay nahalata nya ako na aligaga. Di ko napigilan ang sarili ko. Naging seryoso ang mukha ni Meg lalo pa ng halos di ako makasagot sa tanong nya at nangangatal ang boses ko. Maya maya ay dumaloy na ang masaganang luha sa mga mata ko. Ilang minuto pa ay lumabas din ang boses ko at nailahad ang mga nangyari kay Meg. Inihanda ko ang sarili ko sakali mang sakatan ako ng pisikal ni Meg pero nanatili lang itong lumuluha at nakatitig sa akin. Di ako nakarinig ng kahit anong masakit na salita sa kanya pero alam ko at nakikita ko sa kanyang mga mata ang sakit na nagawa ko sa kanya. Nagmistulang may maliit na ilog ang pagdaloy ng luha sa kanyang mga mata. Ang mga mata na dati ay masaya kahit na may kalungkutan na nararamdaman ay nawala dahil purong pighati at kalungkutan na dulot ko. Bago ako iwan ni Meg ay niyakap nya ako ng mahigpit...

"Kung din man tayo hanggang dulo, huwag mong kalimutan nandito lang ako. laging aalalay sayo" Puno ang pagmamahal na wika ngunit puno rin ng kalungkutan ang sinabi ni Meg. 

Matapos noon ay iniwan nya ako sa aming tamabayan. Ang tambayan na naging saksi sa dati ay matamis ngunit ngayon ay umasim ng pagmamahalan.

Mabilisan ang naging pagkakasal sa amin ni Ruth dahil sa gusto ng magulang ko ay makasal kami agad bago nya isilang ang panganay ko. Hindi ko maintindihan pero kahit nasasaktan kaming dalawa ay tinupad ni Meg pangako nya na aalalayan nya ako. Nandoon sya ng inihahanda ang mga kailangan sa kasal. Maging sa araw mismo ng kasal namin ni Ruth. Lumuluha man sya nung natanaw ko ay pinilit nyang maging masaya para sa akin, para sa amin ni Ruth.

Ilang buwan na matapos ang kasal namin ni Ruth ibang iba na ang buhay ko. ngayon eh parang kumikilos ako dahil kailangan hindi dahil sa gusto ko. Kapag masama ang loob ko at nagtatalo kami ni Ruth ay sa tambayan pa rin namin ni Meg ako tumatakbo, nag-i-iwan ako ng sulat sa siwang na sikreto namin ni meg nag babakasakali na sagutin nya ang sulat ko, di naman ako nabibigo dahil sa sinasagot nya ito. Ilang beses ko na rin nakita si Meg sa tambayan namin pero di ko nilalapitan. Nakatingin sa lawa nagiisip, minsan bumubuntong hininga at minsan naman ay nakikita kong pinapahid ang kanyang mga mata upang alisin ang mga luha.

Kahit ganon ang kinahinatnan namin ay di nagaalinalangan si Meg na tulungan kaming mag-asawa lalo na ako. Hindi naman tutol si Ruth na ako naman ang tumulong kay Meg kapag kailangan nito ng tulong dahil para kay Ruth si Meg ay isang Kaibigan. Dahil dito ay kahit paano di lang si Meg ang tumutupad sa pangako nya sa akin sa aming tambayan, ang aalalayan nya ako kahit di na kami kaya naman bilang isang kaibigan na lang ay ganun din ang ginagawa ko.

Dalawa't kalahating taon matapos akong ikasal ay nakatanggap ako ng imbitasyon sa kasal... Kasal ni Meg sa kanyang Katrabaho, si Andy. Kahit na pilit lang ay pumunta ako dahil ayokong mag-isip ng masama si Meg sa akin. Ngayon ay alam ko na ang naramdaman ni Meg nung kinasal ako dahil ganun din ang pakiramdam ko simula ng magsimulang maglakad si Meg sa gitna ng simbahan habang hinihintay ni Andy upong sabay na pumunta sa altar at hinginin ang basbas ng pari sa kanilang pag-iisang dibdib. Simple lang ang kasalang ito pero kahit paano ay naidaos ito ng matiwasay. Ngayon ay may sarili na talagang buhay ang kaibigan ko.

Ilang buwan pagkalipas ng kasalan nila ay ganun na lamang ang galak ni Meg ng malaman nya na nagdadalang tao na sya at malapit na silang maging magulang ni Andy. Inaamin ko labis akong nasaktan noong nakita ko sila minsan sa tambayan namin ni Meg magiliw sa isa't isa. Inisisp ko na sana ako ang lalaking kasama nya. Subalit alam kong mali ito dahil sa ako man ay may asawa na rin at dalawa na ang supling namin ni Ruth.

Akala ko ay lubos na ang kaligayahan ni Meg ng....

- Itutuloy... -

Alabok...

9:09pm (sok)

"Isa pa sa ibig sabihin ng abo ay ang pagpapakumbaba. Ang pag-amin sa maling nagawa mo at muli ay ibinalik ang sarili mo sa bagay na pinaniniwalaan mo" ito ang sinabi ng pari sa sermon nya kanina..

Akala ko ay makakaabot ako sa novena pero dahil Miyerkules ng abo ay walang novena at dahil dito ay dalawang misa ang idadaos ngayong araw. Nasa gitna na ako ng unang misa kaya napagpasyahan ko na lang na mag-novena at umatend ng panggalawang misa para naman mabuo ko ito.

Marami ang tao sa simbahan gayun pa manay pinilit kong pumuwesto sa malapit sa speaker na halos ilang metro sa altar ng simbahan ng sa ganun ay maintindihan ko ang sermon.

Nung nagsimula ng magsermon ang pari tungkol sa kahulugan ng alabok ay unti-unting bumalik sa akin ang isang gunita, gunita na dahilan ng paghina ng apoy ng pananampalataya ko sa Lumikha....

Enero ng 2008, halos isang buwan at kalahati ng ipagdiwang ni Paping ang kanyang ika-limangpu't anim na kaarawan at sa unang pagkakataon ay makilala namin ang kapatid namin na babae na noon ay isa ng Madre nang subukin kami ng tadhana. Na-stroke si Paping. Bagamat hirap dahil sa ako na lang ang may trabaho sa mga panahong iyon ay nakayanan pa rin namin dahil sa di nawala ang pananampalataya namin sa Taas.

Isang taon matapos ang pagsubok na iyon, hindi pa man nakakabangon ang aming pamilya ay binayo ulit kami ng isa pang pagsubok. Nalaman namin na may cancer si Mama. Noong araw na yun ay wala ako sa sarili ko kahit na alam kong importante ang mga bagay na pinaguusapan namin sa training ko sa bago kong trabaho. Iniisip ko na magtampo sa nasa taas dahil sa nangyayari sa amin pero inisip ko na tatatag ang pananampalataya namin sa kanya dahil sa mga dagok na ito.

Naging matagumpay ang operasyon ni Mama naging ayos ang pakiramdam nya. Si Paping naman ay unti-unting bumubuti ang kalagayan. Sabay silang nagpalakas ng kani-kanilang katawan at kalusugan. Akala namin ay maayos na ang lahat. Akala ko ay tapos na ang mga pagsubok sa amin.

2nd quarter ng 2011 nang muling magpacheck-up si Mama, nalaman namin na bumalik ang mga cancer cells sa katawan nya. Inirekumeda ng mga doctor ang chemotherapy sa kanya at agad naming sinunod ang mga payo nila. Alam kong nahihirapan si Mama pero di kami sumuko, hindi namin sya isinuko. Hanggang sa dumating ang araw na si Mama mismo ang kusang sumuko..

Simula sa araw ng nawala si Mama, sa burol, sa paghatid sa condo nya, sa pasiyam nya, at sa ika-apat na pong araw ay di ko ginawang kausapin ang inaasahan kong makikinig sa mga dasal ko. Di ko na mabilang kung ilang linggo na akong lumiban sa pista ng pangilin. Di ko magawang kausapin man lang Sya bago ako matulog o magpasalamat sa Kanya sa umaga dahil nagawa ko pang imulat ulit ang aking mga mata. Oo, sobrang bigat ng pakiramdam ko. Sobra ang pagtatampo ko. Alam ko na mali ito. Alam ko na di ko dapat ginagawa ito. Alam ko na di ko dapat Sya pinangungunahan at lalo ang magalit sa Kanya, pero sa mga panahon na ito kadiliman ang bumabalot sa puso ko. 

Isang ngiti, ngiti na may natatagong lihim ang naging maskara ko upang ikubli ang kadiliman na ito....

Paano nga ba bumalik ang tiwala ko sa Kanya? Paano nga ba muling nag-alab ang pananampalataya ko sa Kanya?

Isang linggo akong naiwan sa bahay namin dahil sa pumunta ng probinsya si Paping at Bunso para pamahalaan ang pista doon na taon taon ay nakaatang sa balikat ng angkan ni Paping. Di ako makatulog kaya naman nagpasya akong maupo lang sa sala at manood ng palabas sa telebisyon. sa isang maliit na mesa katabi ng telebisyon nakalagay ang litrato ni Mama. Doon ko isip na di tama ang ginawa ko sa Lumikha. Madalas kong sabihin sa ibang tao na may dahilan kung bakit ng yayari ang isang bagay at di natin malalaman kung ano ang dahilan na yun dahil sa ang nasa taas lamang ang higit na nakakalam kung ano ang mga plano nya. Labis ang hiya ko sa sarili ko. Di ko akalain na kahit na alagad na ng Diyos ang kapatid ko ay nakuha ko pang mag-alinlangan sa Tagapaglikha.

Unti-unti ay bumalik ako sa lingguhang pista ng pangilin. Nagagawa ko na uli na kausapin Sya bago ako matulog kasabay ng pagkausap kay Mama. Alam ko na bumalik muli ang alab ng akiing pananampalataya sa kanya hanggang sa makita ko ang sarili ko na pinakikinggan ang sermon ng paring kaharap ko. Ang sermon na parang sinasabi sa akin kung ano ang pinagdaanan ko, kung paano ako naligaw at muling nakabalik sa Kanya.

Inamin ko na nagkamali ako sa ginawa ko ngunit nagpakumbaba din ako at muli Siyang tinanggap bilang Diyos ko, tagapagligtas ko, at aking manunubos.

Sinabi nila na sa tuwing Miyerkules ng abo ay ipinaaalala nito sa mga tao na tayo ay nagmula sa abo ay sa abo din tayo babalik. Salamat din sa paring nagmisa kanina dahil sa binigyan nya ng iba pang kahulugan ang abo... ang pagpapakumbaba.

- God Bless -

Now Playing: Kundiman

10:46pm (sok)

Di man ako bihasa sa paggawa ng maikling kwento ay sinubukan ko pa rin gumawa para lang pagbigyan ang sarili. Gusto ko lang gumawa ng isang maikling kwento na napapanahon ngayong buwan ng mga puso. Di man ito kasing ganda tulad ng nababasa ninyo sa pahina ng mga batikang manunulat eh lubos pa rin ang pasasalamat ko dahil po sa pagaaksaya ninyo ng kaunting panahon...

Bago ko umpisahan ay pasasalamatan ko muna ang bagong tambay sa pahina ko. Maraming salamat sa mga sumusunod...

Sean

at

Silver G.

** Kasalukuyan **

Hindi ko makalimutan ang araw na narinig ko sa magandang balita na sinabi sa akin ni Meg, sa wakas pagkatapos ng halos 2 taon na pagsuyo at pangungilit sa kanya ay pumayag na din sya na maging opisyal ko syang nobya. Masayahing tao si Meg. Kahit sa gitna ng mabigat na pagsubok ay di sya nasisiraan ng loob. Matamis pa rin ang mga ngiti nya sa labi. Isang bagay na hinangaan ko sa kanya. Natatandaan ko pa, noong unang ko syang nakilala...

** Nakaraan **

Malakas ang ulan noon at nagmamadali akong pumunta sa caffeteria para magpaphoto-copy ng mga lessons namin ng makita ko ang isang babae na nagmamadali ding magtungo sa cafferia. Di nya alam kung paano nya tatabingan ang mga libro at notebook na dala nya dahil sa jacket lang ang meron sya. Kahit hirap na hirap sya ay nakuha niya pa ring ngumiti at kinausap ang sarili. "Naku nabasa na sila, patutuyuin ko na lang".  Nag-alok ako ng tulung dahil sa mukhang iisa lang ang lugar na pupuntahan namin.

Pagdating sa caffeteria ay hinubad muna nya ang jacket nya at nagtungo sa pinakamalapit na bakanteng lamesa saka sinimulang patuyuin ang mga bitbit na libro at kwaderno sa pamamagitan ng pagdampi ng panyo sa mga ito. 

"Salamat ha!" 

Wika nya habang pinupunasan ang isang makapal na libro ng biology. 

"Walang ano man. Para ba sa research yan?" 

Ang naging tugon ko. Tumingin sya sa akin at ngumiti.

"Hindi, sideline ko ito".

Ang mayumi nyang sagot. Mapula ang mga labi nya, ang mata nya ay masaya kahit na parang nahihirapan sya. ang buhok nya ay itim na itim na lagpas sa mga balikat nya. Medyo maputi ang balat nya at balingkinitan ang pangangatawan. 

"Sideline? Anong sideline?" 

Ang nasagot ko sa kanya habang tinutulungan ko na rin syang magpunas ng mga libro. 

"Tinutulungan ko gumawa ng research paper yung mga kaklase ko, tapos babayaran nila ako sa research na gawa ko"

Sabay bigay ulit ng ngiti sa akin. 

"Ah ok, nakuha ko na...." 

Sagot ko at muling bumalik sa pagpunas ng natitira pang mga libro na ubod ng kapal. 

"Bakit naman ito ang naisipan mong sideline?" 

Muli kong tanong sa kanya habang iniabot sa kanya ang libro sa Psychology. 

"Ito lang kasi ang alam kong pwede makatulong sa pagaaral ko. Pinagaaral ako ng kumukopkop sa akin ngayon. Sa totoo lang hirap sila sa buhay pero dahil gusto ko silang tulungan eh ginagawa ko ang lahat ng magagawa ko para makatapos ako ng pagaaral, Gusto kong makatikim naman sila ng kaginhawaan kapag natapos ko ang  kurso ko at pagnagkatrabaho"

Matapos magsalita ay tumingin muli sya sa akin at ngumiti pero natigilan sya ng makita nya akong nakatingin lang din sa kanya. 

"Hoy! anong nangyari sayo?" tanong nya.

"Ah wala naman, kung hindi mo magulang ang mga kumukopkop sayo sino sila?" ang naisagot ko... 

"Ang dami mong tanong ha" tumawa sya  habang sinasagot nya ang tanong ko ng mahinahon.

"P-pasensya na ha?" nahihiya kong sagot. 

"Ok lang yun, kapatid ng nanay ko ang kinagisnan kong ina, sila ng asawa nya ang kumopkop sa akin simula ng iwan ako ng mga magulang ko. Sabi ni Inay (tawag nya sa tiyahin nito) namatay sa sakit sa ibang bansa ang nanay ko. Dahil sa bigat ng trabaho sa ibang bansa di nya kinaya ito at nagkasakit at ito na ang dahilan ng pag-iwan nya sa akin. Ang tatay ko naman, iniwan kami simula nung ipanganak ako. Wala namang balita sila Inay sa kanya kaya di ko alam kung buhay o patay na sya" 

Di sya nakatingin sa akin nung kinukwento ang tungkol sa magulang nya, bagamat dama ko ang kalungkutan nya eh nakangiti pa rin sya. Mukhang ikinukubli ang kalungkutan sa pamamagitan ng pagngiti. 

"Ah, pasensya ka na talaga nakapagkwento ka pa tuloy ng malungkot tungkol sa yo dahil sa pagtatanong ko" sambit ko, 

"Ayos lang naman iyon sanay na ako, salamat din sa pagtulong mo ha" magiliw muli niyang sagot.

Halos mag-iisang oras na naming pinupunasan ang mga libro at notebook na bitbit ng nya subalit di pa namin kilala ang isa't isa ng

"Ay sandali, ako ng pala si Rey, Rey Alberto" sabay abot ng kamay ko. Ngumiti muna sya bago inabot ang kamay nya 

"Ako si Megan, Megan Sebastian. Meg na lang para di mahaba". Di malambot ang kamay ni Meg kaya alam kong masipag at batak ito sa trabaho. 

"Baka nakakaistorbo pala ako sayo, kaya ko na ito." sabi nya. 

Doon ko lang naalala na kailangan kong ipa-photocopy ang dala ko mga notes para pag-aralan. 

"Ay, oo nga pala, maari mo ba akong hintayin, magpapaphotocopy lang ako?" tumango naman sya tanda ang pagsangayon.

Simula nong araw na iyon ay naging malapit kaming magkaibigan ni Meg. Psychology ang kurso na kinukuha nya habang engineering naman ako. Dahil sa maingay at maraming tao sa caffeteria namin ay madalas sa isang parke na malapit sa unibersidad kung saan kami pumapasok tumatambay. Isang mesa sa ilalim ng matayong na puno ng mangga ang naging tambayan namin. Di malayo ang lugar na ito sa akin dahil isang trycicle lang at nandito na ako, ganun din si Meg na tatlong kanto lang ang layo sa kanila.

Maaliwalas ang paligid dahil sa malapit ang lugar na ito sa isang man-made lake kaya nakaka-relax ang ambiance nito. Madalas ay may mga masasayang bata sa paligid nito dahil na din sa pampublikong playground na malapit sa tamabayan namin. Dito sa lugar na ito ay tinutulungan kong gumawa ng research paper si Meg para sa mga ka-klase nya. 

May 2 lihim ang mesa na ito. Unang lihim ay ang sekretong singaw sa isa sa mga paa ng mesa kung saan sadya naming ginawa para naman pwede kaming mag-iwan ng mensahe sa isa't isa kung halimbawang may importante kaming bagay na dapat sabihin ngunit di namin naabutan ang bawat isa sa tambayan. Ang pangalawang lihim ay ang katotohanan na unti unti ng nahuhulog ang kalooban ko kay Meg. Oo, totoo nga na hindi na kaibigan ang nararamdaman ko sa kanya. Kung iisipin eh ideal din naman akong lalaki para kay Meg, Medyo moreno ako, 5'11 ang taas at masasabi ko na di rin ako pahuhuli sa mga gwapong lalaki sa campus namin.

Kaming dalawa lang ng tambayan ang nakakaalam ng pangalawang lihim na umabot ng dalawang taon. Nalaman ni Meg ito dahil sa inamin ko na rin sa kanya ang nararamdaman ko sa pamamagitan ng sulat na iniwan ko sa tambayan namin. Pagtapos ko ilagay ang sulat ay dali-dali akong umalis. Makalipas ang ilang oras ay napaisip ako na baka magbago ang pakikitungo namin sa isa't isa, paano kung kaibigan lang ang tingin ni Meg sa akin. Ito ang mga bagay na naisip ko kaya dali-dali din akong nagtungo sa tambayan para kunin ang sulat na iniwan ko pero huli na ang lahat, binabasa na ni Meg ang sulat ko sa kanya. Magtatangka sana akong kunin ang sulat pero sinabi niya na patapos na siya sa pagbabasa ng sulat. Walang imik, at di ako makatingin ng deretso kay Meg. Nilapitan ako ni Meg at inihanda ko ang sarili ko na baka dumampi ang mga palad nya sa pisngi ko subalit nagulat ako ng niyakap nya ako ng mahigpit. 

"Pasensya na Rey, di ko rin sinabi sayo na may nararamdaman ako... Natatakot din ako na baka layuan mo ako kung sasabihin ko sayo na mahal kita". sabi ni Meg.

Nagulat ako sa sinabi ni Meg hinawakan ko sya sa magkabilang balikat at humarap sa kanya.

"Totoo ba ang sinasabi mo?" di ako makapaniwala sa narinig ko sa kanya. 

Tumango sya ng nakangiti. Halos lumundag palabas ng katawan ko ang lahat ng lamang loob ko sa tuwa sa nalaman ko galing kay Meg.  Niyakap ko sya nga ubod ng higpit at sa unang pagkakataon ay naramdaman ko ang mga labi ko na dumampi sa malambot niyang labi. Isang matamis na halik na puno ng pag-ibig. Simula ng araw na iyon ay opisyal na ang aming relasyon.

Dumaan ang mga panahon, nakapagtapos kami ng pag-aaral, nakapasok si Meg bilang isang coordianator ng DSWD at ako naman ay sa isang sikat na kompanya. Pero kahit anong mangyari ay di namin nakakalimutang puntahan ang tambayan naming dalawa para balikan ang masaya namin alala kung paano nabuon ang aming relasyon. Nakakatuwa dahil sa napagkakatuwaan pa rin namin na maglagay ng mga mensahe sa siwang na kaming dalawa lang ang may alam.

Nabigyan ako ng isang malaking oportunidad .....

- Itutuloy.... -

Repost and Edited: Amsereeeh?

7:51pm (sok)

Amsereeeh?

Psssttttt! Anong sabi mo?

Arkepelago, isang bansa na binubuo ng sandamukal na isla. Ang Pilipinas ang isa sa pinakamagandang halimbawa ng arkepelago.

Ilan nga ba ang isla sa bansa natin? Kapag hightide binubuo ng 7100 isla ang pilipinas at 7107 naman kapag lowtide (tama nga ba?) ahahaha.

Sa dami ng isla at distansya nito sa isa't isa kaya bang magkaintindihan ng mga tao?

Espanyol daw o wikang kastila ang opisyal na wika natin ng 3 daang taon. Nang dumating ang mga amerikano sa bansa ay nadagdag ang salitang ingles sa opisyal na wika nung 1935 dalawang taon paglipas nito ay napagdesisyonan na ang tagalog na ang gawing opisyal na wika ng bansa. Subalit, kahit na tagalog na ang opisyal na wika, patuloy pa rin ang pagamit ng mga tao sa karatig lugar ng salitang nakagisnan na nila.

Labing-tatlo ang katutobong salita sa bansa. Tagalog, Cebuano, Ilokano, Hiligaynon, Waray-waray, Kapampangan, Bikol, Albay-Bikol, Pangasinan, Maranao, Maguindanao, Kinaray-a, at Tausug. Lahat yan ang ginagamit pa rin hanggang nagyon. Ilang sa atin ay alam ang 2, 3 o higit pa sa mga wikang nabanggit.

Kasabay ng pag-unlad ng bansa sa modernong panahon ay sumabay na rin sa pag-unlad maging ang wika natin. Narinig mo na ba ang "salitang kanto" (slang)? Eh ang "g at j words"? Binaliktad na salita (inverted words)? At sa nagdaan pang panahon, ang "jejemon" at "bekimon"?

Ano nga ba ang pakiramdam ng tao na di maintindihan ang wika ng mga taong nasa paligid nya?

Noon pa nauso ang mga binaliktad o salitang inverted kung di ako nagkakamali eh panahon ata ng Martial Law (di ko sigurado). Ito na rin ata ang nakalakihang salitang kanto ng ibang tao. Madalas ba kayong pumunta ng tipar? nosi ba lasing totoma? ayos ba mga repa? nakuha mo po ba? hihihi.

Elementary ako ng mauso ang salitang "g words". Nung una akala mo may sakit ang mga nag sasalita nito dahil bukod sa parang hirap silang bigkasin ang mga gustong sabihin eh para pa silang may depekto sa pagsasalita. Kapag tatlo o apat na ang nagsama-samang nag-uusap ng ganun eh parang kinakabahan ako dahil pakiramdam ko ay pinalilibutan ako ng mga retarded. Pagtapos ng kanilang mga mag-usap ng parang tagaibang planeta ay magbubungisngisan sila. Dahil doon naramdaman ko na parang nakakaloko ang ginagawa nila, sapagkat di mo alam kung ikaw ba ang pinagtatawanan, o kung ano ba ang mali sayo. O kung nakakatawa bang ang itsura mo.

Di man matyaga, eh inobserbahan ko sila, mukang nakukuha ko na kung paano gamitin ang salitang ginagamit nila pero di pa ako sure hanggang sa isang kaibigan ang biglang nagsabi sa akin na may ituturo daw sya sa aking paraan ng pakikipag-usap at iyon ay ang salitang gamit ng mga retarded, este ang taong marunong ng "g words" kenpirm! Tama nga ang hinala ko. ang isang salita ay pinalalagyan nila ang word na g at ang vowel na ginamit sa unang kataga.

Halimbawa:

baso - bagasogo

sapatos - sagapagatogos

asukal - agasugukagal

Di kalaunan ay natuto akong maging medyo matatas sa ganyang pagsasalita, hashteg! Di na ako mukang tanga dahil sa wakas naiintindihan ko na ang mga retarded, malungkot mang sabihin eh retarded na din ako nyahahahaha. Alam ko na rin kung ako ang pinaguusapan ng organisasyon nila.

Highschool, di na "in" ang ganung salita. Dun na nagsimula ang "j words" mga salitang pinapalitan ang unang letra ng letrang "j". Di mahirap kasi unang letra lang naman ang papalitan eh... Yakang yaka! (may pagmamayabang) Di ako mahihirapan sa pag-iisip ng gustong sabihin ng kausap mo dahil salitang-ugat lang ang dapat mong bantayan.

Dahil na rin siguro sa likas na malikhain ang Pinoy ay nagkakaroon tayo ng bagong terminolohiya, bansag, "code" na tayo o tropa nyo lang ang magkakaintindihan. Dapat lang magaling kang mag analisa para makasunod ka sa gustong ipaunawa ng nagsasalita.

Pangalawang taon ko sa kolehiyo ng may mga naging kaibigan ako na bihasa sa salitang bading. Salitang sila lang ang nakakaintindi, salitang mapanlinlang na di mo alam kung saang lupalop ng time space warp nakuha.

Kontento na ako ng nakikinig sa kanila, pero dahil sa di ako marunong ng salitang gamit nila, eh nakaramdam ako na para akong isang bihag na di ko alam kung kelan ako papatayin dahil sa di ko alam kung ano ang pinagsasabi ng mga nilalang sa paligid ko.

Di sinasadya habang nag papahinga ang grupo namin sa pageensayo sa pagtatanghal na inihahanda namin (naging membro ako ng teatro pero 1 beses lang ako sumali sa pagtatanghal di na naulit pa at di ko na hinangad na maulit ulit), ay natanong ng kasama ko kung naiintindihan ko ba sya at ang mga kaibigan nya kung magsasalita sila ng ganun. Syempre nagmalaki ako, "hindi" ang sagot ko. At tama po kayo ng iniisip, tinuruan nya ako. Doon ko nalaman na sobrang lawak ng disyonaryo nila. Ang isang salita ay may kakaibang kahulugan depende sa kung saan at paano nila gagamitin ang salita. eats saw cole!

Ilan din na ding nageexist ang "gay linggo na tawag nila sa salitang ito hanggang kilalanin itong bilang salitang "bekimon".

Si Bern Josep Persia o mas kilala bilang Bekimon, na galing sa parehong kumpanya at sa parehong programa kung saan ako nanggugulo bilang kawani, ay nakilala sa paggamit ng salitang bekimon na sumikat at nakilala nung pagkatuwaang i-upload nila ang video niya na nagsasalitan ng ganitong lengguwahe sa youtube. Sa ngayon aminin man natin at sa hindi ay di na lang mga beki ang gumagamit ng salitang ito, maging ordinaryong tao yata ay may alam na salitang bekinom eh. Marahil ay sadyang niyakap na din ng lipunan ang uri ng salitang ito. Katunayan, ay binuksan ang usapaing ito sa isang "forum" ng mga linguwista sa unibersidad ng pilipinas ng nakaraang 2 taon kung di ulit ako nagkakamali.

Jejemon??? Wala akong alam dito. Di ko sinubukang maging ganito. Promise! Cross my heart, hope to die... Charot lang! pero sa totoo lang ang greetings lang ata nila ang nalaman ko. Di na ako nagtyaga basahin ang mga text message na natatanggap ko na jejemon.

Pagtapos ko ng kolehiyo, ang taas ng pangarap ko.. BPO ang gusto kong pasukan. Dahil sa di bihasa at mas kumportable sa salitang kinagisnan aminado akong masakit sa tenga kapag pinagsalita ako ng banyagang wika. Ilang beses ko rin tinangka na subukang mag-apply ngunit ako na rin ang sumuko.

Salamat sa isang banyagang palabas at di sinasadyang naimpluwensyahan nito ang pagsasalita ko ng wika na tulad nila. Pasok ako sa bangga nung minsan kong sinubukang mag-apply ng trabaho at katuwaan lang.

Dun ko naranasan ang tipak-tipak na pang iinsulto ng mga banyaga sa mamamayan ng bayan ni Juan Dela Cruz... Ayun oh! Madalas sinasabi ng banyaga na di natin kayang magsalita ng tulad nila at di natin sila naiintindihan kaya ayaw ka nilang pakinggan. Pero kapag nasabi mo ang salitang gusto nilang marinig ay bigla ka nilang kakausapin ng ubod ng tino at bait na parang kaharap mo lang sila.

Ilan na nga ba ang kumpanya na nilipatan ko na may parehong linya ng trabaho pero pare-pareho lang din ang mga taong nakakausap mo. Nung una nakakainsulto pero nung nag tagal, eh kaswal na lang. Para ka lang nagkakape habang kumakain ng mainit na pandesal at nagbabasa ng paborito mong peryodiko.

Ikaw, ilang ang mga lengguwahe o diyalekto sa Pilipinas na kaya mo bigkasin? Gaano nga ba kalawak ang kaalaman mo sa mga dialektong ito?

Alam nyo po ba kung ano ang mga ito:

A) Punlay

B) Alaws ka

C) Pagoda cold wave lotion with sun screen portection avocado extract, sesami seeds and tongkat ali

D) Ehyow pfowh

E) Harbat

F) Keribam-bambini summer splash cologne

G) Olats

H) Kasilyas

Ooooooooops! Time is up!

Pass your paper in the back of your front..... Ansaveh??!!??

Bago ko po tapusin ang entry na ito ay nais ko pong magpasalamat sa mga bagong tambay sa maliit kong espasyo sa blogsphere... Maraming salamat po sa bambini at pagoda sa isang taong supply ng produkto sa mga sumusunod:

Emoterong Palaka

Red ng muhon

Mr. Tripster ng tripster guy

at kay

Madam Gracie ng gracie's network

- God Bless everyone -

" Kabit "

2:29pm (sok)

Ito ang aking lahok para sa Bagsik ng Panitik 2013 ng Damuhan: Blog ng Pinoy, Tambayan ng Pinoy.

Alas-dose pa lang ay umalis na ako sa bahay para pumunta sa tinutuluyan ni Mariz. Sampung buwan na simula ng sagutin niya ako kaya gusto ko siyang sorpresahin. Maayos ang pananamit ko at halos ipaligo ang pabango na binili ko noong isang araw. Kahit kinakantiyawan ako ng mga nakakasalubong ko sa daan habang bitbit ko ang isang punpon na bulaklak at ang paborito nyang sorbetes eh ayos lang basta para sa mahal ko.

Ala-una ng hapon ng makarating ako sa tinutuluyan ni Mariz. Dahil kilala ako ni Mang Leon, ang nangangasiwa sa inuupahan nya ay pinahiram ako ng susi para makapasok sa loob ng kanyang tinutuluyan. Di ko maiwasang matawa sa pustura ni Mang Leon dahil kahit barako ay para siyang puta dahil sa hapit at maliliit na kasuotan nito na halos lumabas ang kanyang kuyukot. Inilapag ko ang mga bitbit sa lamesa kung saan nakalagay ang larawan ni Mariz na nakapang-medisina at kapansin pansin ang ginamit sa pagkuha ng litrato ay isang mamahaling kamera. Ibinabad ko muna ang mga bulaklak para hindi ito malanta agad. Habang nagpapahinga ay napansin ko ang tala-arawan na may animoy balahibo ng isang ibon na panulat at ginawa ding pananda sa bakanteng pahina. Dinampot ko ito at sinimulang buklatin. Noong una ay naaaliw ako sa mga isinulat ni Mariz sa tala-arawan nya hanggang sa dumating sa mga pahina na tila nag patigil sa tibok ng puso ko. Di ko nakayanan ang mga nabasa ko. Di ko na pansin na umaagos na ang luha sa mga mata ko. Pakiramdam ko ay may pumipigil sa paghinga ko at may alupihang gumagapang sa dibdib ko. Nalilito ako kung ano ang gagawin ko hanggang sa namalayan ko na lang na tumayo ako at nilisan ang tinutuluyan ni Mariz, di ko na nagawa pang magpaalam kay Mang Leon.

Litong-lito akong nagkulong sa silid ko. Nag-iisip. Pinagtutugma-tugma ang mga bagay na gumulo sa isip ko. Unti-unting nagkakaroon ng kasagutan ang mga tanong ko. Kung bakit di nya ako maipakilala sa mga magulang nya. Kung bakit di ako pwedeng pumunta sa bahay kung nasaan ang pamilya nya. Kung bakit di ako makapunta sa kanila sa mga espesyal na okasyon. Kung bakit ayaw nya ako ipakilala sa mga kapatid nya. Kung bakit bawal ko syang sunduin sa trabaho nya. Kung bakit dapat nakatakda lagi ang pagkikita namin. Kung bakit kailangang hintayin ko muna mag-text sya para magusap kami. Kung bakit bale wala sa kanya na sobrang nagaalala ako kapag di sya nagte-text sa akin. Kung bakit di ko sya pwedeng tawagan at dapat bigyan nya muna ako ng hudyat kung dapat ko siyang tawagan. Kung bakit di ko pwedeng hawakan ang mga kamay nya sa twing lumalabas kami. 

Di ko na mabilang ang mga luhang pumatak sa mga mata ko, di ko na mabilang kung ilang beses humagulgol ako sa sama ng loob, di ko na mabilang kung ilang beses na akong nabuwal sa twing susubukan kong tumayo... hanggang sa napagod na ako at nakatulog.

***

Ilang araw akong ganito, parang isang kriminal, nagtatago. Bakit ko nga ba sya pinagtataguan? Di naman ako ang may kasalanan pero bakit ko ginagawa ito? Ito ang mga tanong na nabuo sa isip ko habang tinatanaw ko si Mariz na kanina ko pa sinusundan sa isang kilalang pamilihan. Hanggang sa nakita ko na ang aking pakay. Malambing ang kilos nya nung nagkita na sila. Tuwang tuwa sya at di nya inalis ang mga kamay nya sa pagkakahawak sa kanya. Walang bakas ng lungkot sa mga mata nya. Walang bakas sa kanya ng pag-aalala kung ano ang nangyari sa akin, kung bakit di ako nagpaparamdam sa kanya, kung saan na ako nag punta. Wala siyang pakialam dahil hindi naman ako ang tunay na nagmamay-ari sa kanya, dahil ito ang sekretong natuklasan ko sa tala-arawan nya.... 

Ito ang sekreto ni Mariz, ng kanyang pluma at ng tala-arawan nya. Ang sekreto na parang kamandag ng ahas na lumason sa aking isip para kamuhian sya...

Ika-10 ng Enero

Medyo magulo ang isip ko, di ko alam kung ano ang pumasok sa isip ko. Sobra ang galit na nararamdaman ko kay Gilbert, buti na lang at nandyan si Sid. Matiyaga at mabait na tao si Sid. Dahil sa kabaitan nya ay madalas na naiisahan sya ng iba. Inisip ko tuloy na gawin din sa kanya ang ginagawa ng ibang tao sa kanya tutal ay di nya naman siguro mahahalata.

Mariz

***

Ika- 30 ng Enero

Sobra na talaga ito! Bakit ba natitiis ako ni Gilbert? Kung di ko lang siya lubos na mahal at boto ang mga magulang ko sa kanya ay di ko na ipagpapatuloy ang  relasyon namin. Mabuti pang ituloy ko na lang ang balak ko kay Sid.

Mariz

***

Ika-13 ng Febrero

Pinagbigyan ko ang kahilingan ni Sid na lumabas bago ang araw ng mga puso, di naman sigurado si Gilbert kung ilalabas nya ako kaya ayos lang. Bakas naman ang kabaitan ni Sid sa kanyang pagkatao. Bukod sa maalaga at maalalahanin siya ay maginoo at masayahin pa. Kung bigyan ko rin kaya sya ng pagkakataon? Bahala na nga...

Mariz

***

Ika-17 Marso

Aminado ako na maling pagsabayin ko sina Gilbert at Sid. Matimbang ang pagtingin ko kay Gilbert kumpara kay Sid. Ngunit si Sid ay masigasig sa kanyang panunuyo. Ganun pa man, wala naman sigurong magiging problema kung magiging maingat ako.

Ninanais ni Sid na sunduin ako sa trabaho ngunit may kaba sa aking dibdib dala na rin ng sitwasyon. Dahil dito, gumawa ako ng dahilan at inirespeto naman nya.

Mariz

***

Ika-17 Abril

Dahil unang buwan daw namin sabi ni Sid ay dapat daw ipagdiwang namin. Pumayag ako pero sinabi ko na dapat ay makauwi ako agad dahil pinatatawag ako ng Mama dahil may importanteng bagay na gagawin. 

Nagpupumilit syang ihatid ako, buti na lang at tinanggap nya ang paliwanag ko na baka magulat si Mama kung ipakikilala ko siya na kasintahan. Ang sabi ko na lang ay di pa iyon ang tamang panahon. 

Dahil sa inis ko ay di ako nagtext sa kanya ng isang linggo, nagaalala daw sya sa akin kung ano na ang nang yari sa akin. Tinatawagan nya ako pero sinabi ko na noon na tumawag sya pagkasinabi ko, baka kasi magduda si Gilbert, ayoko na malaman nya ang tungkol sa amin ni Sid ayoko maghiwalay kami ni Gilbert.

Mariz

***

Ika-4 ng Pebrero

Isang kabit, di ako makapaniwala na kalalaki kong tao ay ako ang naging kabit. Ngayon ay malinaw na ang lahat sa akin. Naramdaman ko naman na may totoo sa ipinakita ni Mariz sa akin pero ang lahat ng iyon ay nagiging totoo lang kapag wala si Gilbert sa harap nya, kapag may problema sila. Mahal na mahal ko sya. Ganun na lang ang hinagpis ko dahil nagawa akong lokohin ng taong mahal ko. Ang pakiramdam ko na parang pinupunit ang laman ko hanggang sa pinakamaliliit na bahagi. Ang pakiramdam na tila mga kamay mismo ni Mariz ang unti-unting humihigpit ang kapit sa leeg ko at kinukuha ang buhay ko.

Masakit pero totoo, ilang beses man ako mabuwal ngayon ay pipilitin kong bumangon. Pipilitin kong kalimutan ang mapait na alala. Pipilitin kong maging matatag.

Ang plumang  gamit ko ngayon habang isinusulat ito sa tala-arawang hawak ko, ay sabay na maabo kasama ng malungkot na nakaraan ko sa piling ng taong minahal ko ngunit di ko tunay na pagmamay-ari.

Sid

_______

Pagkatapos magsulat ay itinutok ni Sid ang lumang peryodiko na may apoy galing sa dala nyang lampara sa tala-arawan ni Mariz at saka inilapag sa lupa. Inangat niya ang kanyang ulo at pinagmasdan ang alapaap. Doon ay namalayan niya na magbubukang liwayway na. Isang hudyat ng panibagong bukas para sa kanya.

*** WAKAS ***