Alabok...

9:09pm (sok)

"Isa pa sa ibig sabihin ng abo ay ang pagpapakumbaba. Ang pag-amin sa maling nagawa mo at muli ay ibinalik ang sarili mo sa bagay na pinaniniwalaan mo" ito ang sinabi ng pari sa sermon nya kanina..

Akala ko ay makakaabot ako sa novena pero dahil Miyerkules ng abo ay walang novena at dahil dito ay dalawang misa ang idadaos ngayong araw. Nasa gitna na ako ng unang misa kaya napagpasyahan ko na lang na mag-novena at umatend ng panggalawang misa para naman mabuo ko ito.

Marami ang tao sa simbahan gayun pa manay pinilit kong pumuwesto sa malapit sa speaker na halos ilang metro sa altar ng simbahan ng sa ganun ay maintindihan ko ang sermon.

Nung nagsimula ng magsermon ang pari tungkol sa kahulugan ng alabok ay unti-unting bumalik sa akin ang isang gunita, gunita na dahilan ng paghina ng apoy ng pananampalataya ko sa Lumikha....

Enero ng 2008, halos isang buwan at kalahati ng ipagdiwang ni Paping ang kanyang ika-limangpu't anim na kaarawan at sa unang pagkakataon ay makilala namin ang kapatid namin na babae na noon ay isa ng Madre nang subukin kami ng tadhana. Na-stroke si Paping. Bagamat hirap dahil sa ako na lang ang may trabaho sa mga panahong iyon ay nakayanan pa rin namin dahil sa di nawala ang pananampalataya namin sa Taas.

Isang taon matapos ang pagsubok na iyon, hindi pa man nakakabangon ang aming pamilya ay binayo ulit kami ng isa pang pagsubok. Nalaman namin na may cancer si Mama. Noong araw na yun ay wala ako sa sarili ko kahit na alam kong importante ang mga bagay na pinaguusapan namin sa training ko sa bago kong trabaho. Iniisip ko na magtampo sa nasa taas dahil sa nangyayari sa amin pero inisip ko na tatatag ang pananampalataya namin sa kanya dahil sa mga dagok na ito.

Naging matagumpay ang operasyon ni Mama naging ayos ang pakiramdam nya. Si Paping naman ay unti-unting bumubuti ang kalagayan. Sabay silang nagpalakas ng kani-kanilang katawan at kalusugan. Akala namin ay maayos na ang lahat. Akala ko ay tapos na ang mga pagsubok sa amin.

2nd quarter ng 2011 nang muling magpacheck-up si Mama, nalaman namin na bumalik ang mga cancer cells sa katawan nya. Inirekumeda ng mga doctor ang chemotherapy sa kanya at agad naming sinunod ang mga payo nila. Alam kong nahihirapan si Mama pero di kami sumuko, hindi namin sya isinuko. Hanggang sa dumating ang araw na si Mama mismo ang kusang sumuko..

Simula sa araw ng nawala si Mama, sa burol, sa paghatid sa condo nya, sa pasiyam nya, at sa ika-apat na pong araw ay di ko ginawang kausapin ang inaasahan kong makikinig sa mga dasal ko. Di ko na mabilang kung ilang linggo na akong lumiban sa pista ng pangilin. Di ko magawang kausapin man lang Sya bago ako matulog o magpasalamat sa Kanya sa umaga dahil nagawa ko pang imulat ulit ang aking mga mata. Oo, sobrang bigat ng pakiramdam ko. Sobra ang pagtatampo ko. Alam ko na mali ito. Alam ko na di ko dapat ginagawa ito. Alam ko na di ko dapat Sya pinangungunahan at lalo ang magalit sa Kanya, pero sa mga panahon na ito kadiliman ang bumabalot sa puso ko. 

Isang ngiti, ngiti na may natatagong lihim ang naging maskara ko upang ikubli ang kadiliman na ito....

Paano nga ba bumalik ang tiwala ko sa Kanya? Paano nga ba muling nag-alab ang pananampalataya ko sa Kanya?

Isang linggo akong naiwan sa bahay namin dahil sa pumunta ng probinsya si Paping at Bunso para pamahalaan ang pista doon na taon taon ay nakaatang sa balikat ng angkan ni Paping. Di ako makatulog kaya naman nagpasya akong maupo lang sa sala at manood ng palabas sa telebisyon. sa isang maliit na mesa katabi ng telebisyon nakalagay ang litrato ni Mama. Doon ko isip na di tama ang ginawa ko sa Lumikha. Madalas kong sabihin sa ibang tao na may dahilan kung bakit ng yayari ang isang bagay at di natin malalaman kung ano ang dahilan na yun dahil sa ang nasa taas lamang ang higit na nakakalam kung ano ang mga plano nya. Labis ang hiya ko sa sarili ko. Di ko akalain na kahit na alagad na ng Diyos ang kapatid ko ay nakuha ko pang mag-alinlangan sa Tagapaglikha.

Unti-unti ay bumalik ako sa lingguhang pista ng pangilin. Nagagawa ko na uli na kausapin Sya bago ako matulog kasabay ng pagkausap kay Mama. Alam ko na bumalik muli ang alab ng akiing pananampalataya sa kanya hanggang sa makita ko ang sarili ko na pinakikinggan ang sermon ng paring kaharap ko. Ang sermon na parang sinasabi sa akin kung ano ang pinagdaanan ko, kung paano ako naligaw at muling nakabalik sa Kanya.

Inamin ko na nagkamali ako sa ginawa ko ngunit nagpakumbaba din ako at muli Siyang tinanggap bilang Diyos ko, tagapagligtas ko, at aking manunubos.

Sinabi nila na sa tuwing Miyerkules ng abo ay ipinaaalala nito sa mga tao na tayo ay nagmula sa abo ay sa abo din tayo babalik. Salamat din sa paring nagmisa kanina dahil sa binigyan nya ng iba pang kahulugan ang abo... ang pagpapakumbaba.

- God Bless -